Power and tension in Johnny Winter's concert

-

The article reviews a concert held at the Concertgebouw in Amsterdam featuring Johnny Winter and The Flock . The Texas-born Winter delivered an intense, two-hour performance before the break, showcasing his unique, forceful guitar style. His playing is described as both brutal and fluid, with influences from Chicago blues artists like B.B. King . Although Winter's performance was captivating, the chaotic ending and the crowd's energetic reaction added a humorous touch. After the break, The Flock performed a strange, jazz-oriented set, which paled in comparison to Winter's electrifying show, leaving the latter's impact somewhat diminished.

Photo of Johnny Winter playing a white Gibson Firebird on stage  - https://vinyl-records.nl/johnny-winter/biography/index.html

Power and tension in Johnny Winter's concert
27 April 1970 Het Parool

Two important concerts in one program last night at the Concertgebouw in Amsterdam: the bands of Johnny Winter and The Flock . The Texas-born Winter — a very fragile, translucent thin, elegantly moving albino, for whom the guitar must almost be a kind of prosthesis — delivered a concert before the break that lasted well over two hours and stood like a rock-solid house.

Accompanied by a solid backing of bass player, drummer, and a waiter, this youth, still exploring, pushed the Americans with a characteristic rigid flexibility that did not distract from the absence of intensity. Winter's guitar playing is simultaneously surprisingly brutal and as malleable as nearly forged steel.

Winter was most captivating when playing in overly slow numbers, where he occasionally fell completely out of balance, becoming a recurring detail in itself. The benefit, from that moment on, was that he could no longer deviate from a performance, which was mainly obvious to the audience.

His style seems to hark back to that of famous Chicago blues players. He must have inevitably thought of B.B. King . Especially his new LP contains material that is very convincing. His concert in the Concertgebouw became more chaotic toward the end, though it was a particularly successful encounter, where the audience listened breathlessly and ultimately did everything as soon as they started soloing — it was comical. Very skillfully and typically interwoven with tension it was.

The Flock brought, after the break, for an almost full house a very strange show, with an almost awe-inspiring introduction of mainly jazz-oriented guitars, supplemented with rather trivial vocal passages. Only when it became silent, this whole thing faded into nothingness, even though they firmly dug everything into a form of procrastination as content. In comparison, Johnny Winter ’s performance was somewhat diminished.

ELLIE DE WAARD

Geweld en spanning in concert Johnny Winter
27 April 1970 Het Parool

Original Dutch Text

Twee belangrijke concerten in één programma gisteravond in het Amsterdamse Concertgebouw: de groepen van Johnny Winter en The Flock . De uit Texas afkomstige Winter — een zeer breekbare, doorschijnend dunne, elegant bewegende albino, voor wie de gitaar bijna een soort prothese moet zijn — verzorgde voor de pauze een ruim twee uur durend concert dat stond als een huis.

Begeleid door een solide backing van basspeler, drummer en kelner, dreef deze jeugd nog verkennend de Amerikanen op een kenmerkend starre flexibiliteit die het geheel in de verste plaats niet door de kennelijke afwezigheid van intensiteit afleidde. Winter's gitaarspel is tegelijk verrassend bruut als bijna net staal nasmeedbaar.

Winter was het boeiendst als hij in al te langzame nummers, waarbij hij af en toe weer volledig uit balans was en een als zodanig terugkerend detail werd. Het voordeel dat, vanaf dat moment hij al niet meer kon afwijken van een vertoning, was voornamelijk voor het publiek overduidelijk.

Zijn stijl lijkt terug te grijpen op die van bekende bluesspelers uit Chicago. Daarbij moet hij onherroepelijk aan B.B. King gedacht hebben. Vooral zijn nieuwe lp bevat materiaal dat zeer overtuigend is. Zijn concert in het Concertgebouw werd naar het einde toe chaotischer, hoewel het een bijzonder geslaagde ontmoeting werd, waarbij het publiek ademloos luisterde en tenslotte alles deed, zodra ze gingen soleren – het was komisch. Zeer knap en typisch doorvlochten met spanning werd het.

The Flock bracht na de pauze voor een bijna volle zaal een zeer vreemde show, met een haast ontzagwekkende aanloop van voornamelijk jazzgeoriënteerde gitaren, aangevuld met vrij triviale zangpassages. Alleen, zodra het stil werd, verdween dit geheel in het niets, hoewel zij alles in een vorm van uitstel als inhoud vastgroeven. In vergelijking met het geheel kwam Johnny Winter ’s optreden daardoor wat teniet.

ELLIE DE WAARD

Source & Full Article